طراحی الگوی توسعه روابط بین فرهنگی در عصر جهانی شدن

مقدمه و هدف پژوهش: امروزه یکی از ظرفیت‌های توسعه کشورهای دنیا، گسترش و تبادل ارتباطات میان فرهنگ‌ها و تمدن‌هاست و تحولات دهه‌های اخیر در حوزه روابط بین‌الملل است که حاکی از اهمیت مقوله فرهنگ در دست‌یابی به اهداف و بهبود روابط میان دولت‌ها است از این رو کسب وجهه و اعتبار بین‌المللی و نفوذ در افکار عمومی از جمله اهداف مهم دیپلماسی کشورها است. هدف اصلی این تحقیق عبارت است از طراحی الگوی توسعه روابط بین فرهنگی در عصر جهانی شدن و در راستای تحقق آن، این تحقیق به دنبال یافتن پاسخ این سؤال اصلی می‌باشد که چگونه می‌توان الگویی مناسب جهت توسعه روابط بین فرهنگی در عصر جهانی شدن طراحی کرد. روش پژوهش: این تحقیق از حیث هدف یک تحقیق نظری و بنیادی و از حیث روش متکی به روش اسنادی و پیمایشی است. جامعه آماری تحقیق حاضر شامل صاحب‌نظران و مجریان امور فرهنگی در وزارت امور خارجه می‌باشد. یافته‌ها: یافته‌های حاصل از تحقیقات اسنادی حاکی از آن است که فرهنگ می‌تواند ارتباطات عمیقی بین ملت‌ها ایجاد کند و یک مقوله پایدار، ادغام گر، فرامرزی، اکتسابی، اشتراکی، وحدت‌بخش و سازگار آفرین است و می‌تواند نتایج پایداری در روابط بین‌الملل ایجاد کند، درحالی‌که یافته‌های پژوهش حاکی از آن است که علیرغم تلاش دستگاه سیاست خارجی در راستای تأمین منافع ملی به عنوان متولی توسعه روابط در کشور، این مهم به نحو مطلوبی صورت نگرفته و از تمامی مؤلفه و ظرفیت‌های فرهنگی کشور در عرصه جهانی استفاده نشده است. نتیجه‌گیری: از ترکیب نتایج به دست آمده در تحقیقات اسنادی و میدانی و ترکیب آن‌ها الگویی عملیاتی بومی بر مبنای عامل فرهنگ که حاوی راهکارهایی در سه سطح داخلی، منطقه‌ای و بین‌المللی می‌باشد جهت افزایش کارایی مؤلفه‌های فرهنگی و توسعه روابط تدوین گردید.